Aliquid tale accidit Eliae, ut legitur in primi libri Regum capite XIX , cum propheta in montem ivit ut staret coram Deo.
«Et ecce Dominus transit, et ventus grandis et fortis subvertens montes et conterens petras ante Dominum; non in vento Dominus. Et post ventum, commotio; non in commotione Dominus. Et post commotionem, ignis; non in igne Dominus. Et post ignem, sibilus aurae tenuis. Quod cum audisset Elias, operuit vultum suum pallio et egressus stetit in ostio speluncae; et ecce vox ad eum dicens: “Quid agis hic, Elia?”».
Ecce ergo qua de causa verum est illud «Vox populi (sed feminini generis!), vox Dei ».
Huiusmodi opinio (vel saltem haud nimis dissimilis) traditur etiam a buddhistis, quorum de sententia, ut in scriptum legi, «in sonitu verni rivuli montani perpetua resonant Buddhae praecepta». Attamen nescio an illis orientalibus sit dictum: “Vox rivuli, vox Buddhae”.

Idibus Aprilibus
No comments:
Post a Comment