Vox populi, vox Dei

Duae exstant populi voces. Prior fabulatur in nundinis, clamat in foris et plateis. Altera ruri auditur, aestivo tempore, silentibus in campis apricis, cum folia populi murmurant, auris permota tam exiguis, ut vix a nobis cerni possint. Quorum fremitus flebilis ac quietus non fert incommodum, non interpellat, immo vero adiuvat animi interiorem intentionem. Tunc saepe audire mihi videtur vocem populi dicentem: “Quid agis hic, Scriba?”.

Aliquid tale accidit Eliae, ut legitur in primi libri Regum capite XIX , cum propheta in montem ivit ut staret coram Deo.
«Et ecce Dominus transit, et ventus grandis et fortis subvertens montes et conterens petras ante Dominum; non in vento Dominus. Et post ventum, commotio; non in commotione Dominus. Et post commotionem, ignis; non in igne Dominus. Et post ignem, sibilus aurae tenuis. Quod cum audisset Elias, operuit vultum suum pallio et egressus stetit in ostio speluncae; et ecce vox ad eum dicens: “Quid agis hic, Elia?”».

Ecce ergo qua de causa verum est illud «Vox populi (sed feminini generis!), vox Dei ».

Huiusmodi opinio (vel saltem haud nimis dissimilis) traditur etiam a buddhistis, quorum de sententia, ut in scriptum legi, «in sonitu verni rivuli montani perpetua resonant Buddhae praecepta». Attamen nescio an illis orientalibus sit dictum: “Vox rivuli, vox Buddhae”.



Idibus Aprilibus